فواید اختتامیه جشنواره تئاتر استانی امسالِ فارس

به گزارش خبرروز، داریوش ثمر نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر دریادداشتی با عنوان “فواید اختتامیه جشنواره تئاتر استانی امسالِ فارس” آورده است :

ابلاغ درود و تبریک به همه گروهایی که وارد این جشنواره شدند ،
همه گروها شایان تقدیر بودند ، چنان که در پس هر اجرا قبل از جشنواره یک یادگاری و یک لوح تقدیر که ارزشمندی معنویِ هنرشان را همراه دارد، تقدیم همه گروه ها میشد این یعنی برابری همه،
و باز تبریک به چهار گروه اجرایی که به واسطهِ نظرِ داوران ،که محترم است،
فراتر از این مرحله به منطقه ایی کشور راه یافتند و امید پیروزی بعدی برای آنها،
آنچه مایه کسب سعادت هنری میشود همین شادی ها و استغنای احساس بالغ شدن هیجان است،
فریاد میزدند و یکدیگر را تشویق میکردند از ته دل شوق داشتند ومن دل ها دیدم که در دیگ تئاتر میجوشید
و این بخشی از معنای زندگی تئاتری هست که بارها تجربه اش کرده بودم ، هیجان جشنواره و اجرا،
و آن تهیِ ،آن پوچِ لحظه اییِ یاغیِ آن اول شدن یا دوم شدن یا سوم شدنِ لحظه ایی را بسیار تجربه کرده بودم چونان که همه شما تجربه کردید و وقتی اختتام میشود انگار فقط یک عکس به آلبوم خاطرات خود افزون کردید اگر جشنواره ایی باشید، اگر نه یاد اجرای شما بدون جایزه یا اصلا بدون جشنواره جاوید هست نیاز به آلبوم جمع کردن هم ندارید،
به هر روی جشنواره خوب است.
این یک ویروس انگیزه ساز است که دو سویه دارد و به خِرد شما ربط پیدا میکند
که سوی خوب آن شوق کار و سوی بد آن جدل و رقابت است ، از اینرو اختتامیه نوعی فنا شدن امیدِ، (ای داد حق من بود! ) و هیجانِ فنا شدهِ (آفرین اول شدم! )و دیگر هیچِ ، همراهش است
اما زیباست،
این اکسیر نوعی اتحاد و وحدت و همراهی، نوعی بخت یاری است که ماندگار است و نظرها فقط سلیقه است نظرها و رای های صادره به اندازه کوشش دیده نشده که بلکه فقط گلچین کردن است ،
همین،
زیرا ؛ رنجِ پارین گذشته یکساله یک گروه تئاتری قابل قیاس نیست، با رای داوری ،
اما خب مجال انتخاب هم محدود است،
پس لطفا رای داور را معیار برتری ندانید ،
پرپر گلی از تقدیر بدانید که بر سر چند عزیز میبارد،
مبارکشان،
و یادمان نرود جایزه ، حال تئاتر ما را بهتر نمیکند بلکه نقد و برسی آثار جشنواره و گفت در باب آنان ارتقا دهنده است
پس لطفا جلسات نقد را پیگیر باشیم،
حال نکته مهم که مرا انگیزه داد مشاهدات خود را نگارش کنم احترام به قُدما بود ، خیلی دست زدیم ، چقدر کف زدیم
و باز هم تشویق کردیم چون خیلی ارزشمند بودند و مگر چقدر فرصت هست همه آنان با هم جمع باشند؟و یک شب در تالار حافظ گِرد هم باشند،
این همه ریش سفید که جای چند بزرگ دیگر گل درشت خالی بود میانشان !،
نمیشود نام ببرم،
و فقط گفتم همه گرانمایگان قدیم تئاتر ،
چون اگر نام ببرم صحیفه نوشتار جای آن ندارد،
و حق اکرام اسامی ناقص میماند ،
اما پیشکسوتانی حضور داشتند که بگویند تئاتر شیراز زنده است هنوز نفس میکشد، راست میگویم نگاه کن ، آن پیشکسوت کهنسال را نگاه کن، با عشق برایت سیاه بازی میکند تا لبخند هدیه دهد ،
آن هم در بالاتر از هفتاد سالگی اش،
آنان را نگاه کن آن پیران تئاتر را، شاید ایستادن برایشان سخت باشد، و آن کهن مرد بیش از هشتاد سالش است،
روی سن آنقدر میایستد، آنقدر معطل میشود،
تا جوانان شادی کنند جیغ بزنند و جشن کنند
همین است کسی باید شادی ها را به جان بخرد،
و برای هر نامی دست میزند و مشایعتش میکند تا از سن پائین برود،
زیرا خادم به ذات هنر است و قدر او را یکی از تئاتری ها بیشتر از بقیه دانست
و بر دستش بوسه زد،
دوستان؛
فراتر از اینکه هنگامهِ باوقارِ یک جامعه هنری را تجربه کنیم ،
اول باید جشن بگیریم دوستان، تا دوست بمانیم.
اجازت دهید مقال من به یک نکته پرسشی، به یک آویزه در سخنم معطوف بگردد که بپرسم و بگویم ؛
(میتوانید در یافتن پاسخ همراهی کنید)
آیا اساسا بین هنرمندان تئاتر یک سری مقدمات اولیه ارزشمند چون جشن گرفتن و ارائه آثار و هنر خود به یکدیگر تکاپوی ادامه حیات هنری است؟
یا تقاضی برای ماندن و اصرار برای استمرار است؟
یا تفوق و حرکت امیالی است که خواستگاه پرورش فرهنگ را دارد؟
همه این موارد در همه شما به اندازه های مختلف توجیه میشود، به همین دلیل برای همه شما دست میزنم،
با سپاس ،
داریوش ثمر.
پس از اختتام جشنواره فجر استانی۱۴۰۲ فارس.

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید

محمد ناصری‌راد

خبرنگار دیدگاه نیوز در شهر شیراز می باشد. وی مستندساز، تدوینگر و عکاس شیرازی است که فعالیت خود را از سال ۸۸ با انجمن سینما جوانان شروع کرده و ساخت مستندهای “دروازه حقیقت”، “من میخوام معتاد بشم”، “طاووس ها پرواز را نمیفهند”، “سوداگرانِ بی سودا”، “وداع”، “آبفروش” و “کتایون” را در کارنامه دارد، وی در حوزه های اجتماعی، فرهنگی، هنری و سینمایی قلم می‌زند .