این خلیج، تنها یک نام نیست؛ هویت است. نه هویتی برساخته از هیاهوی پرچمها یا فریادهای ناسیونالیسمِ کور، بلکه حافظهای زنده است از رنج، کار، عشق و مرگ مردمی که قرنها بر کرانهاش زیستهاند.
نمیتوان رنج را از جغرافیا جدا کرد، همانگونه که نمیتوان مبارزه را از خاک، از دریا و از نامها گرفت.
خلیجی که از صیدِ مروارید در عمق دریایش تا کارگری در اسکله های سوزانش، از درد نفت تا خون قیامها، شاهد زنده تاریخ انسانهایی بوده که با آن بزرگ شدهاند. این نام، مُلکِ حاکمان نیست، صدای صیادان است، حافظه مادران کنار ساحل به انتظار نشسته، فریاد کودکانِ امیدوار به فرداست.
در جهانی که تحریف تاریخ و پاککردن حافظه جمعی آسانتر از فهم آن شده، دفاع از نامها، دفاع از روایتِ انسانهاست. دفاع از «خلیج فارس»، برای بسیاری، نه ادای احترام به امپراتوریهاست و نه دلبستگی به شکوهِ گذشته؛ بلکه ایستادگیست در برابر فراموشی، در برابر تحمیلِ هویتهای جعلی.
آری، رهایی را نمیتوان بیریشه جست.
آینده، بدون حافظه، سرابی بیش نیست. همانگونه که مبارزه، بدون شناخت زمین و زیستجهان مردمان، تُهی میشود از معنا.
هویت، تنها در لحظهای که فریاد میزنیم، ساخته نمیشود؛ در دل ترانههای صیادان، در سکوت پیرزنانی که هنوز خلیج را با نامی صدا میزنند که طنین فرزندانشان را دارد، در حافظه مشترک ما نیز جاریست.
هیچ آزادیای، بیهویت، پایدار نمیماند. ما برای نان میجنگیم، بیشک.اما برای نام نیز. چرا که این خلیج، تا وقتی مردمانی دارد که شعر میگویند، فریاد میزنند و زیست میکنند، نه فقط “فارس” است، بلکه حقیقتیست زنده.
۲۲ اردیبهشت ماه/شیراز
محمد ناصریراد
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید