میلاد، تنها یک امدادگر نبود…
او تکیه‌گاه مردم در سخت‌ترین لحظات بود؛
دستانی که همیشه برای کمک دراز می‌شد،
قلبی که همیشه برای درد دیگران می‌تپید.
آن روزِ تلخ، وقتی برای یاری مصدومان شتافت،
کسی نمی‌دانست قهرمان بی‌ادعای ما
خود قربانی همان حادثه‌ای می‌شود
که برای نجات دیگران به دل آن زده بود…
اکنون جاده‌ها، آژیرها، و لباس سفید امداد
همه و همه بوی نبودنش را می‌دهند.
اما یاد و نام او همیشه در دل ما زنده است؛
در هر مأموریت، در هر نجات، در هر قدمی که برای خدمت برمی‌داریم.
میلاد جان…
رفتی، اما ردّ مهربانیت هنوز روی دل‌ها مانده است.
یادت گرامی و راهت ماندگار.
باشد که یاد این قهرمانان بی‌ادعا الهام‌بخش همگان باشد تا در هر شرایطی، عشق و فداکاری را در خدمت به دیگران زنده نگه داریم.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید