کارگران مشغول کارند، اما با محدودیت‌ها

کارشان را با تولید روزانه ۱۰۰ عدد ماسک آغاز کردند، اما حالا سفارشاتی از ادارات و نهاد‌های مختلف می‌گیرند و برای ادارات به میزان نامحدودی اقلام بهداشتی تولید می‌کنند.

به گزارش خبرروز، شاید بار‌ها جمله‌ «معلولیت، محدودیت نیست» را شنیده باشید، اما شاید برای خیلی از ما این جمله تبدیل به جمله‌ای شعاری شده باشد. بسیاری از افراد هستند که با محدودیت‌های جسمی و گا‌ها محدودیت‌های ذهنی به جایی رسیده اند که حتی یک فرد معمولی با توانایی‌های عادی نتوانسته است به آن دست پیدا کند. اما حالا نه به مناسب روز افراد دارای معلولیت بلکه بخاطر روز کارگر به سراغ یک خانم تولید کننده ماسک و اقلام بهداشتی رفتیم که این روز‌های کرونایی مجالی شده است که شبانه روز مشغول کار باشد.

ناهید حسینی متولد ۱۳۵۴، با اینکه مجرد است، اما در کارگاه همه او را «مامان» صدا می‌زنند. از یک‌سالگی براثر بیماری و تب شدید، دچار معلولیت فلج اطفال می‌شود و برادر او نیز دارای معلولیت ذهنی است. اما یاد گرفته از زمانی که خود را پیدا کرده روی پای خود بایستد و معلولیت جسمی اش تأثیری در کار و بارش نداشته باشد.

به گفته خودش خداوند او را با این سختی‌ها امتحان می‌کند. او می‌گوید: خانواده ام وضعیت مالی خوبی نداشتند، برای همین سعی کردم برای اینکه فشار مالی کمتری به پدرم وارد کنم، دخل و خرجم را جدا کنم.

در ابتدای زندگیش با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کرد، اما خجالت می‌کشید از خانواده‌اش درخواست کمک مالی داشته باشد، نمی‌گذاشت هیچ کس از وضعیت زندگیش مطلع باشد. با اینکه افراد زیادی می‌خواستند در راهی که در پیش گرفته او را کمک کنند، اما دلش می‌خواست خودش محکم جلو برود. کارش را در سن ۱۷-۱۸ سالگی از یک کارگاه تولید لباس بچه‌گانه شروع کرده بود و حالا هم پیشه اش همین بود، اما به دلیل شیوع کرونا روند تولیدیشان را به مکانی برای تولید اقلام بهداشتی مورد نیاز مردم تبدیل کرده بود.

او گفت: بعد شیوع کرونا در کشور با پیشنهادی که به کارفرما کارگاه دادم قرار شد تولیدات ماسک را در کارگاه شروع کنیم. روز‌های اول بدون حقوق کار می‌کردیم.

کارشان را با تولید روزانه ۱۰۰ عدد ماسک آغاز کردند، اما حالا سفارشاتی از ادارات و نهاد‌های مختلف می‌گیرد و برای ادارات به میزان نامحدودی اقلام بهداشتی تولید می‌کنند.

اما حالا هم زندگی چندان بر وفق مرادش نبود و مشکلاتی سد راهش شده بود. در حالی که می‌گفت دستمزدمان به طور کامل پرداخت نمی‌شود و ماهانه هم در یک زمان مشخص پرداخت نمی‌شود.

چندباری به عنوان کارگر نمونه تولیدی انتخاب شده است، اما می‌گوید: آنقدر سرگرم کارم هستم که فراموش می‌کنم چرا این عناوین را به من اطلاق می‌کنند، البته شاید به خاطر آن باشد که هیچگاه معلولیت من نتوانسته است مانع از رسیدن به هدف‌هایم باشد و مهمتر از آن، با کمترین امکانات توانسته‌ام کار‌های مناسبی را ارائه دهم.

ناهید می‌گفت: متأسفانه ایجاد اشتغال خودجوش از طرف معلولان کمتر صورت می‌پذیرد و در واقع بیشتر معلولان به کار‌های اداری در مراکز روی می‌آورند. شاید این مسئله به خاطر آن باشد که معلولان به دنبال آن هستند که مسئولان ذی‌ربط بستر‌های لازم را برای آن‌ها فراهم کنند تا از این طریق بتوانند به مشاغل دیگری نیز بپردازند.

ایجاد تعاونی‌ها و صنف‌های مخصوص معلولان شاغل می‌تواند این مشکل را نیز حل کند تا در نتیجه این اقدام معلولانی که محصولاتی را تولید می‌کنند بتوانند به راحتی آن را وارد بازار فروش کنند.

مطمئناً فروش تولیدات این قشر و حتی افراد دیگر می‌تواند مشوق کار‌های بیشتر، بهتر و متنوع شود و کشورمان را کمتر وابسته به محصولات خارجی کند. آن وقت است که دیگر اعمال تحریم‌ها از طریق بیگانگان هیچ سودی برای آن‌ها نخواهد داشت، چراکه ما تولیدات داخلی خود را تقویت کرده‌ایم.

انتهای پیام/

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید