در جنگ جهانی اول ، هر دو طرف درگیر استفاده از هواپیما را آغاز کرده بودند، اما آلمانی ها از زپلین – نوعی کشتی هوایی – نیز برای بمباران اهداف دشمن استفاده می کردند، اما در جنگ جهانی دوم بود که جنگ در آسمان ها به واقع شکل گرفت. بمباران با استفاده از هواپیما از ویژگی های کلیدی راهبردهای نظامی هم نیروهای متفقین و هم نیروهای متحدین بود.
اگر هواپیماهای دشمن شناسایی می شدند، هواپیماهای جنگنده برای مقابله با آنها به پرواز در می آمدند.
موقعیت یاب آکوستیک؛ دستگاهی برای شناسایی هواپیماها پیش از معرفی رادار
بدون رادار ، دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک از اهمیت ویژه ای برای شناسایی هواپیماهای دشمن برخوردار بودند. صدای پیشرانه هواپیما از کیلومترها دورتر قابل شنیدن بود، و بر همین اساس ساخت این دستگاه آشکارساز در دستور کار بخش پژوهش و توسعه نظامی کشورها قرار گرفته بود.
برخی از این دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک کوچک و قابل حمل بودند. هر فردی حتی در حال حرکت می توانست از این دستگاه ها برای بررسی نزدیک شدن هواپیماها استفاده کند.
موقعیت‌یاب آکوستیک قابل حمل که توسط دو سرباز آلمانی پوشیده شده است. سال ۱۹۱۷
با این وجود، امکان تشخیص هواپیماها از فواصل دورتر، امکان واکنش و پاسخ بهتر را نیز فراهم می کرد، از این رو، دستگاه های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر موقعیت‌یاب آکوستیک برای شناسایی هواپیماهای دشمن تولید شدند.
موقعیت‌یاب های آکوستیک از اواسط جنگ جهانی اول تا سال های اولیه جنگ جهانی دوم برای تشخیص هواپیماها از طریق دریافت صدای پیشرانه آنها بکار گرفته شدند.
این دستگاه به طور معمول از یک بخش شیپور مانند بزرگ که از طریق لوله هایی به هدفون روی گوش های اپراتور متصل بود، تشکیل می شد.
موقعیت‌یاب آکوستیک ژاپنی در حال استفاده
استفاده از دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک در جنگ های جهانی اول و دوم
بریتانیایی ها توجه ویژه ای به دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک داشتند و شبکه ای گسترده از آینه های صوتی که از جنگ جهانی اول تا جنگ جهانی دوم بکار گرفته شدند را توسعه دادند.
در دهه ۱۹۳۰، ژاپنی ها موقعیت‌یاب های آکوستیک به نام “توبای جنگی” (War Tuba) را توسعه دادند. از این دستگاه ها طی جنگ جهانی دوم استفاده شد. اما با توسعه فناوری های هواپیما، معرفی محصولات سریع‌تر و استفاده گسترده‌تر از رادار ، توباهای جنگی ژاپنی نیز منسوخ شدند.
همانند دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک، بریتانیایی ها توجه ویژه ای به توسعه فناوری رادار داشتند. رادار ابتدا در اواسط دهه ۱۹۳۰ در انگلیس توسعه یافت. توسعه فناوری رادار طی این دهه در چند کشور دیگر نیز آغاز شد.
سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در جنوب انگلیس. دهه ۱۹۳۰
در زمان آغاز جنگ جهانی دوم، هم انگلیس و هم آلمان دارای سامانه های راداری ساده و اولیه بودند. با افزایش شدت جنگ و بمباران مداوم بریتانیا توسط آلمانی ها، نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا استفاده از سامانه رادار به عنوان بخش مرکزی راهبرد دفاعی خود را با جدیت بیشتری دنبال کرد.
این در شرایطی بود که آلمانی ها توجه چندانی به توسعه فناوری رادار خود نداشتند، زیرا آدولف هیتلر بیشتر بر حملات تهاجمی تا اقدامات دفاعی متمرکز بود.
با توجه به افزایش سرعت هواپیماها در آن زمان، موقعیت‌یابی آکوستیک می توانست برای ارائه هشدار فقط چند دقیقه پیش از حمله هواپیماها کارایی داشته باشد. ایستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک بریتانیایی ها اگرچه طی جنگ جهانی دوم عملیاتی باقی ماندند، اما بیشتر به عنوان پشتیبان برای فناوری رادار عمل می کردند.
پس از پایان جنگ جهانی دوم و توسعه هرچه بیشتر فناوری رادار، استفاده از دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک نیز کنار گذاشته شد.
یک جفت آمپلی‌فایر غول پیکر که توسط سرویس نیروی دریایی آمریکا برای موقعیت‌یابی و ارتباط با هواپیماها استفاده می شد. سال ۱۹۲۵
موقعیت‌یاب آکوستیک ساخته شده در چکسلواکی. دهه ۱۹۲۰
موقعیت‌یاب آکوستیک شخصی که توسط سرباز هلندی پوشیده شده است. دهه ۱۹۳۰
آزمایش موقعیت‌یاب آکوستیک شخصی در هلند که به واسطه گوشی های بزرگ‌تر عملکرد بهتری ارائه می کرد. دهه ۱۹۳۰
موقعیت‌یاب آکوستیک پرین ساخت فرانسه. دهه ۱۹۳۰
موقعیت‌یاب آکوستیک آلمانی در حال استفاده
بازدید امپراتور هیروهیتو از موقعیت‌یاب آکوستیک که به نام توبای جنگی شناخته می شد.
سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در انگلیس. دهه ۱۹۳۰
سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در آلمان. سال ۱۹۳۹
سربازان سوئدی هنگام استفاده از سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک. سال ۱۹۴۰
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید