یک اثر گروتسک خوش ساخت

به گزارش خبرروز، پارسا ارقمی مترجم و نمایشنامه نویس شیرازی در یادداشتی پیرامون نمایش “میز شام” آورده است:

از آن‌جایی که شیراز مدت‌هاست با تئاتر خوش کیفیت بیگانه است. “میز شام” اثری بود که اصلاً انتظار نداشتم اینجا ببینمش. یک اثر گروتسک خوش ساخت و در هم حل شده که در وضعیت قابل قبولی قرار داشت. به گمانم این اولین نقدی‌ست که من برای تئاتر شیراز می‌نویسم و دستم در نوشتنش باز است! چون که “میز شام” اثری بود که عناصر اولیه تئاتر بودن را داشت! استانداردهای لازم را داشت که بشود نشست و راحت از نمایشنامه و کارگردانی و یا بازی‌هایش گفت. کارگردانی اثر بسیار قراردادی و بجا بود، هر چه را که خواسته بود با مخاطب عهدی بسته بود و مخاطب هم به راحتی می‌پذیرفت. کارگردان توانسته بود اثر را با ریتم درستی پیش ببرد. بعضی از موومان‌ها در اثر زیادی و اضافه و کمی غیرمنطقی بودند که البته می‌شد با ترازوی کلیت اثر فراموششان کرد… به طور مثال: بازیگر نباید وقتی که به یک آکسسوار می‌خواهد دست بزند و یا در کل کنشی انجام دهد، یک دور بلند بالا در کل صحنه بزند تا آن کار را انجام دهد در صورتی که با دو قدم برداشتن ساده می‌تواند منظور کنش و یا واکنشش را برساند. البته این مساله می‌تواند درست باشد در صورتی که در کل اثر قرارداد بشود. در بخش بازیگری، تمام بازیگران مکمل یکدیگر بودند اما خود جناب ابوافضل فرهادی که کارگردان اثر بود و نقش پدر خانواده را بازی می‌کرد کاراکترش به قول معروف “در نیامده بود” و اصلاً در فضای دیگری بازی می‌کرد که معمولاً خیلی از دوستانی که هم کارگردانی می‌کنند و هم بازی این اتفاق در اثرشان رخ می‌دهد. قطعاً اگر جناب فرهادی خودش بازی نمی‌کرد و یا بازیگردانی در کنارش بود که بتواند او را هدایت کند چند پله اثر بالاتر کشیده می‌شد. خدمتکار هم میان رئال بازی کردن و گروتسک بازی کردن مانده بود اما آنقدرها متمایز‌تر از دیگر بازیگرها نبود و توانسته بود خودش را به حدی برساند که به اثر آسیبی وارد نشود. نمایشنامه بسیار قسمت‌های زیاده‌گویی داشت. به یاد دارم که نیم ساعت اولِ اجرا، داشتم به این فکر می‌کردم که اصلاً دارد چه می‌شود؟ چرا اینقدر نویسنده مقدمه‌چینی می‌کند و اینقدر چیز‌های مختلف را در دیالوگ‌ها می‌آورد؟ متن اگر اصلاح می‌شد و بخش‌های زیادی از آن برش می‌خورد، قطعاً لیاقت مکمل بودن کارگردانی و بازی‌ها را داشت. دکور به طور شکوهمندی جذاب بود و به فضاسازی بسیار کمک می‌کرد. گریم بسیار فکر شده بود. به طوری که حتی خط ریش و خط رویش موی بازیگرهای مرد، به تنهایی پر از حرف، سمبلیک و هوشند بودند. موسیقی اثر بعد از مدتی تکراری و خسته کننده می‌شد. در کل همان‌طور که پیش‌تر‌ها گفتم؛ اثری‌ست که خوب است آدم دیدنش را تجربه کند.

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید

محمد ناصری‌راد

خبرنگار دیدگاه نیوز در شهر شیراز می باشد. وی مستندساز، تدوینگر و عکاس شیرازی است که فعالیت خود را از سال ۸۸ با انجمن سینما جوانان شروع کرده و ساخت مستندهای “دروازه حقیقت”، “من میخوام معتاد بشم”، “طاووس ها پرواز را نمیفهند”، “سوداگرانِ بی سودا”، “وداع”، “آبفروش” و “کتایون” را در کارنامه دارد، وی در حوزه های اجتماعی، فرهنگی، هنری و سینمایی قلم می‌زند .