فیلم‌های سینمای رایج و رسمی، واقعیت فریبنده‌ای را خلق کرده و از طریق تکنیک‌های فنّی، و روایتی شیوه تولید معنا را از نظر پنهان می‌سازند؛ اما فرافیلم‌ها که اغلب داستان فرایند فیلم‌سازی یا زندگی فیلم‌ساز را در جریان یکی از مراحل ساخت فیلم نشان می‌دهند

یک نهاد، شرکت، کمپانی یا هر بنگاه تجاری و خدماتی که مستندنگاری هم می‌کند، در صورتی که در طول دورۀ کاری خود، تجارب موفقی داشته باشد، آرشیوِ مستندات با ارزشی از منابع تاریخی در زمینۀ کاری خود برای آیندگان آن شاخۀ کاری به جا خواهد گذاشت.

در آغاز باید روشن گردد که تفاوت اصلی این دو جریان در اصل ایدئولوژی و مکتبی است که بدان تعلق داشته و اساسا مکتب لیبرالیسم و مکتب سوسیالیسم هم در سیاست و هم در اقتصاد تعریف و کارکرد خودش را داراست.

یادداشتی از حمید نشاط بر نمایش خانواده گیتری/حاشیه‌ی حضور ناصرالدین‌‌الله شاه شهید در فرنگ

هرج و مرج به معنای فقدان حکومت نیست، بلکه به معنی حکومت بدترین ها و ناشایسته ها یعنی همان کاکیستوکراسی است .

با تمامیِ این گفته‌ها، نمی‌شود از این مساله صرف نظر کرد که اثر از تمامیِ آثار گروه‌های شیرازی بدون استثنا که در این یک سال اخیر به روی صحنه رفته‌‌اند سر و گردنی بالا‌تر بود و همین مساله در جای خود قابل ستایش است.

بیانیه مشترک کانون کارگردانان سینمای ایران و اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران در اعتراض به حکم صادره برای خانم آزاده صمدی: این توهین به شعور اهالی سینماست

احمدی، به‌عنوان یک شاعر، آشنایی عمیقی با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما داشت؛ ازاین‌رو توانست حرکتی متفاوت را در شعر معاصر آغاز کند.

هم خطای ترکیب و هم خطای تجزیه توسط ارسطو در ردیه های سفسطه ای مورد توجه قرار گرفته است .

افلاطون از منتقدانِ “دموکراسی” بوده و آن را بدترین نوع حکومت دانسته‌است و بر این اعتقاد بود که حتی دموکراسی حکومت مردم نادان است.