این ها بخشی از اظهارات زن ۴۱ ساله ای است که برای نجات فرزندش از دام اعتیاد به قرص های روانگردان دست به دامان پلیس شده بود.
این زن جوان که مدعی بود دیگر در برابر ناملایمات و مشکلات وحشتناک زندگی توان تحمل ندارد، به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری معراج مشهد گفت: پدرم کارگر ساده ای بود که به سختی مخارج زندگی خانواده ۹ نفرهاش را تامین می کرد.
من ۵ خواهر کوچکتر از خودم داشتم و تنها برادرم نیز معلول ذهنی بود؛ به همین دلیل من و خواهرانم از همان دوران نوجوانی در باغ ها و زمین های کشاورزی کار می کردیم و با جمع آوری محصولات کمک خرج پدرمان بودیم. خلاصه وقتی به ۱۷سالگی رسیدم پای سفره عقد نشستم و با «سجاد» ازدواج کردم.
خانواده نامزدم نیز اگرچه وضعیت مالی مناسبی نداشتند و در یکی از شهرکهای حاشیه مشهد ساکن بودند اما خود را شهرنشین می دانستند و مادر شوهرم به همین خاطر مدام به خانوادهام فخر می فروخت.
اما بدبختی های من از روزی رنگ سیاهی به خود گرفت که پدرم بدون جهیزیه مرا راهی خانه بخت کرد و این موضوع دستاویز وحشتناکی برای تحقیر من شد.
حالا دیگر هر کاری انجام می دادم یا سخنی می گفتم، رگبار نیش و کنایه های حقارت آمیز بر سر و رویم فرو می ریخت! حتی بعد از تولد پسرم وقتی فهمیدم «سجاد» به مواد مخدر اعتیاد دارد، هیچ گاه نتوانستم جمله ای اعتراض آمیز بر زبان جاری کنم چرا که بلافاصله موضوع به نداشتن جهیزیه گره می خورد و باز هم تحقیر و سرزنش می شدم!
بالاخره کار به جایی رسید که دیگر حتی با شنیدن کلمه «جهیزیه» نفرت عجیبی وجودم را فرا می گرفت. درحالی که صاحب ۲ پسر و یک دختر زیبا بودم، «سجاد» به مصرف شیشه روی آورد و زندگی مشترکمان را به جهنمی سوزان تبدیل کرد.
دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
اخباری که توسط خبر فوری منتشر میشوند به صورت اتوماتیک از منابع مختلف جمعآوری شده و در سایت دیدگاه نیوز انتشار مییابند. مسئولیت صحت یا عدم صحت این اخبار توسط دیدگاه نیوز تایید و یا تکذیب نمیشوند و این اخبار نیز دیدگاه هیئت تحریریه نمیباشند.
دیدگاهتان را بنویسید