طراشعر، به‌عنوان یکی از جریان‌های نوین شعر معاصر ایران، تجربه‌ای چندلایه و چندحسی از شعر را به مخاطب ارائه می‌دهد. در این سبک، کلمات، تنها حامل صوت و معنا نیستند، بلکه با نشانه‌ها و عناصر بصری، ترکیب می‌شوند تا تجربه‌ای دیداری – شنیداری ایجاد کنند. چنین رویکردی، نهتنها محدودیت‌های سنتی شعر را که عمدتاً بر ریتم و قافیه ی شنیداری مبتنی است، پشت سر می‌گذارد، بلکه امکان تعامل فعّال مخاطب با متن را نیز فراهم می‌کند. مخاطب طراشعر، همزمان با خواندن، می‌بیند و تجربه‌ای چندسطحی از معنا و فرم دریافت می‌کند.
 |
 |
 |
