گفتوگوی دانشجوی دانشگاه تبریز با داریوش فرضیایی (عمو پورنگ)
در سالهایی نهچندان دور، زمانی که کودکان با شور و شوق مقابل تلویزیون مینشستند، یکی از صداهایی که بیش از همه با آنها ارتباطی صمیمی برقرار میکرد، صدای «عمو پورنگ» بود؛ شخصیتی که تنها یک مجری نبود، بلکه همراهی مهربان و دلسوز برای نسلی از کودکانی شد که امروز بزرگسالان جامعهاند.
