شاید یکی از نخستین مواردی که یک دولتمرد روشنفکر ایرانی ناچار از اعلام موضع در قبال بحران فلسطین شده است، به مورد محمدعلی فروغی در دوران حکومت پهلوی اول بازگردد؛ وقتی او در آخرین روزهای ریاست بر شورای جامعه ملل در ژنو، به‌طور ناگهانی با طرح قضایای فلسطین و دعوای عرب و یهود از سوی رئیس‌الوزرای انگلیس مواجه می‌شود.