در ابتدا همانند بسیاری از افراد، انتخاب من کاراته کیوکوشین بیشتر به خاطر نزدیکی باشگاه به محل سکونتمان بود، اما به مرور زمان با شناخت بیشتر نسبت به این سبک و ویژگیهایی همچون قدرت، احترام و اقتدار، خودم با علاقه این مسیر را ادامه دادم.
خانوادهام از ابتدا تا امروز نهایت حمایت را از من داشتهاند، هر چند اطرافیان به دلیل سنگین بودن این ورزش و خطرات احتمالی، واکنشهای خوبی نداشتند.
اولین مسابقه من در هفت سالگی و در استان اصفهان برگزار شد. تجارب زیادی مانند ترس، استرس و هیجان را به طور همزمان تجربه کردم اما کسب مدال در همان مسابقه سبب شد تمام این احساسات به ذوق و شوق تبدیل شود.
تجربه حضور در لیگ سبکهای آزاد نیز برای من تجربهای متفاوت بود. مسابقات لیگ به صورت تیمی برگزار میشود و امتیاز برد یا باخت هر فرد بر نتیجه نهایی تیم اثرگذار است. این موضوع باعث میشود علاوه بر اضطراب شخصی، نگرانی درباره نتیجه تیم هم وجود داشته باشد.
کسب بیش از ۲۶ مدال در سطح استانی، کشوری و بینالمللی برایم اتفاق بزرگی بود. از بین مدالها، اولین مدال بینالمللی بسیار خاطرهانگیز بود، چرا که برای نخستین بار در مسابقهای با سطحی متفاوت شرکت کردم. آخرین مدال نیز یادآور بازگشتم به دوران اوج پس از گذر از آسیبدیدگی و دوران کرونا است.
بزرگترین چالش من آسیبدیدگی در لیگ سبکهای آزاد بود که منجر به عمل جراحی انگشتم شد و مدتها باعث دوری من از میادین شد.
تحصیل در رشته علوم ورزشی هم در پیشرفت شخصی و حرفهایام نقش بسزایی داشته و کمک کرده تا تمریناتم را از منظر علمی نیز ارتقا دهم.
در ورزش و زندگی، مربی عزیزم دکتر زهرا مردانی همیشه الگویی الهامبخش برای من بودهاند.
در مسیر ورزشی به عنوان یک زن، با چالشهایی همچون تقدم اعزام مردان در مسابقات جهانی و بینالمللی روبهرو شدم که این مسئله برای بسیاری از بانوان ورزشکار، ناراحتکننده است.
در دوران غیرمسابقاتی، تمریناتم سه روز در هفته و هر بار دو ساعت انجام میشود. با برنامهریزی دقیق و نوشتن برنامههای روزانهام سعی میکنم بین تمرین، تحصیل و زندگی روزمره تعادل برقرار کنم.
در یکی از مسابقات بینالمللی، به دلیل جثه کوچکم پس از پیروزیهایم کسی باورش نمیشد که من برنده شدهام و این خاطره برایم بسیار جالب بود.
موفقیتها را حاصل عوامل متعددی از جمله مربی و همتیمیها میدانم، چرا که هم در روش تمرین و هم از لحاظ روحی و روانی نقش بسزایی ایفا کردهاند و همیشه حامی من بودند.
موفقیت در کاراته را ترکیبی از توانایی فیزیکی و ذهنی میدانم و معتقدم بدون ذهن قوی نمیتوان به موفقیت دست یافت، هرچند توانایی جسمانی نیز اهمیت دارد.
در حال حاضر خودم را برای مسابقات آینده آماده میکنم و قصد دارم فعالیت بیشتری در زمینه مربیگری داشته باشم.
برای نوجوانان و جوانانی که علاقهمند به ورزش قهرمانی هستند، توصیه میکنم که قبل از ورود به این مسیر، خودشان را از نظر جسمی و روحی کاملاً آماده کنند، زیرا این راه پر فراز و نشیب است اما در عین حال شیرین و پرفایده خواهد بود.
تقریباً تمام زمانم به ورزش، دانشگاه و کار میگذرد و آخر هفتهها را نیز عمدتاً در کنار خانواده سپری میکنم.
کیوکوشین کاراته را میتوان هنری دانست که مبارزه را با تمام وجود و تا آخرین لحظات، در عین حفظ احترام و فروتنی به نمایش میگذارد. این سبک نه فقط یک ورزش، بلکه تمرین ذهن و شخصیت نیز هست، جایی که فرد میآموزد چطور در مواجهه با سختیها تسلیم نشود و با شجاعت مسیر خود را ادامه دهد.
از نظر اهداف ورزشی، مهمترین آرزو اعزام به مسابقات بینالمللی و کسب تجربه از رقابت با حریفان جهانی است. در کنار آن، تربیت شاگردانی که نه فقط فنون کاراته بلکه اصول و روح واقعی این هنر رزمی را نیز بیاموزند، هدف مهمی برای آینده بهشمار میرود.
در نهایت، پیام ساده و صمیمانهای برای همه علاقهمندان ورزشی وجود دارد؛ اینکه در هر رشتهای که مشغول هستند، ایمان داشته باشند که تلاش و پشتکار سرانجام نتیجه میدهد و نباید خیلی زود دلسرد یا خسته شوند. موفقیت نیازمند صبر، تکرار و امیدواری است و با ادامه دادن مسیر، به اهداف خود خواهند رسید.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید