امیر حیدری – دیدگاه نیوز / روزنامه‌نگاران در ایران هم جایگاه معتبری دارند هم جایگاه معتبری ندارند؛ جایگاه معتبری نزد جمع بزرگی از افکار عمومی دارند، ولی در حوزه حاکمیت و بخش‌های مختلف دولت، چندان مورد قبول نیستند. روزنامه‌نگاران محدودیت‌هایی دارند که بعضی از آن‌ها خودخواسته است. به هرحال با یک پدیده‌ای به نام سانسور در کشور مواجه هستیم که کار خود همکاران ما هم هست.
مثلا گاهی مواقع بدون هیچ دلیلی دست به سانسور می‌زنیم؛ بدون اینکه فشاری از بیرون باشد. محدودیت‌هایی مانند عدم امنیت شغلی بیشتر از آن جهت ایجاد می‌شود که روزنامه‌نگاری در ایران شغل درآمدزایی نیست؛ اگر بخشی از اصحاب رسانه از این قاعده مستثنی هستند به این دلیل است که آن‌ها کاری به جز رسانه انجام می‌دهند. از همین رو که رسانه‌های ما رسانه‌های پولداری نیستند، درآمد بالایی هم ندارند، در نتیجه روزنامه‌نگاران هم از یک سطح درآمدی و معیشتی پایینی برخوردار هستند و عمده عدم امنیت شغلی هم به این موضوع برمی‌گردد.
روزنامه‌نگاران در ایران هم جایگاه معتبری دارند هم جایگاه معتبری ندارند؛ جایگاه معتبری نزد جمع بزرگی از افکار عمومی دارند، ولی در حوزه حاکمیت و بخش‌های مختلف دولت، چندان مورد قبول نیستند.
چون رسانه‌ها درآمد پایدار ندارند، معمولا دچار ضعف اقتصادی می‌شوند، این وضعیت گاهی مواقع رسانه‌ها را منجر به تعدیل نیرو می‌کند. گاهی مواقع هم فشار‌ها از بیرون است و پرونده‌ای برای خبرنگاران ایجاد می‌شود که حالا یا منجر به محکومیت او یا رسانه شده و همین مسئله یک عدم امنیت شغلی ایجاد می‌کند. وقتی خبرنگاران در ایران نه امنیت شغلی دارند و نه امنیت معیشتی، نباید انتظار روزنامه‌نگاری حرفه‌ای داشته باشیم.
با این حال معتقدیم بسیاری از روزنامه نگاران کشور به لحاظ شرافت حرفه‌ای، توانمندی و … بسیار خوب عمل می‌کنند.