پیشنهاد ویژه زیدآبادی به جعفر پناهی بعد از دریافت نخل طلای کن

احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خودش نوشت:

فیلم جعفر پناهی جایزۀ بهترین فیلم جشنوارۀ کن را به خود اختصاص داده است. قاعدتاً این موفقیت باید همهٔ ایرانیان را خوشحال و سیل پیام‌های تبریک را به سوی او روانه کند، اما ظاهراً اینطور نیست همانگونه که در موارد مشابه قبل اینطور نبوده است!

علتش چیست؟ علل فراوانی دارد اما عمده‌ترینش سایهٔ سنگین سیاست و منازعات ناشی از آن بر سر تمام شئون زندگی ما ایرانی‌ها از جمله هنر است.

در هر قشری از جامعه، افرادی به هر دلیلی علایق سیاسی دارند و شماری از آنها تا پای ورود به منازعهٔ سیاسی نیز پیش می‌روند. منازعهٔ سیاسی بنا به سرشت خود، دوستی‌ها و دشمنی‌هایی برمی‌انگیزد و این نیز بر داوری در بارهٔ اثر حرفه‌ای افراد سایه می‌اندازد.

خبرهای مرتبط

هشدار زیدآبادی به دولت پزشکیان/ مذاکرات ایران و آمریکا گویا حکم “کاشتن خیار توسط حسنک” پیدا کرده/ اینطور هیچ‌کار پیش نرفته و نخواهد رفت

بدبینی زیدآبادی به روند مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا/ شانس موفقیت مذاکرات رم به اندازه عبور شتر از سوراخ سوزن است

واکنش تند احمد زیدآبادی به سخنان محسن رضایی درباره طوفان عظیم در مشهد قبل از شهادت ابراهیم رئیسی/گر بی‌اطلاع است که واویلا و اگر نیست…

آقای پناهی از جمله هنرمندانی است که چه به انتخاب خود و چه به اجبار روزگار وارد منازعات سیاسی شده است و به همین دلیل اگر فیلم برگزیدهٔ او در جشنوارهٔ کن حتی “یک شاهکار هنری بی‌مانند” باشد، عده‌ای انگیزهٔ جایزه به آن را سیاسی قلمداد خواهند کرد و اگر به فرض فیلم در شمار فیلم‌های عادی و معمولی باشد، عده‌ای دیگر آن را یک شاهکار واقعی و سزاوار دریافت جوایز نخست در عموم جشنواره‌ها معرفی خواهند کرد. 

به هر حال این هم بخشی از واقعیت زندگی در این گوشه از جغرافیا و چه بسا در بسیاری دیگر از نقاط جهان است و راهی جز کنار آمدن با آن نیست. 

من به نوبهٔ خود به آقای پناهی تبریک می‌گویم‌، با این حال او نباید فراموش کند که این نوع جوایز امکانات و محدودیت‌های خود را دارند و بخصوص وقتی پای سیاست و مبارزهٔ سیاسی هم در میان باشد، در بین بخشی از جامعه توقعات غیرعادی برمی‌انگیزد به طوری که با طرح روزانهٔ آنها برندهٔ جایزه گاه از شدت فشارها از رفتار طبیعی و متعادل و معمولی خود خارج می‌شود. 

بنابراین توصیهٔ دوستانه‌ام به آقای پناهی این است که جایزه را در جای طبیعی خود ببیند. جایزه هرچه که باشد، در توانایی‌های واقعی یک انسان در هر حوزه‌ای تغییر محیرالعقولی ایجاد نمی‌کند.