پیاده‌رو برای همه، به‌جز پیاده

امیر حیدری – دیدگاه نیوز / بیایید کمی در کنار شهروندان عادی، در پیاده‌روهای شهر قدم بزنیم؛ جایی که به‌نام «پیاده» است، اما به کام همه، به‌جز او.

اولین صاحبان پیاده‌رو، کسبه هستند؛ پیاده‌روی جلوی مغازه، جزئی از ملکشان تلقی می‌شود و اگر بخشی از مسیر را برای عبور عابر اختصاص دهند، باید آن را نشانه لطفشان دانست؛ به‌ویژه در مورد بقالی‌ها و میوه‌فروشی‌ها.

اگر هم کسبه نخواهند پیاده‌رو را تصرف کنند، دستفروشانی از راه می‌رسند و این «ملک تجاری» را که اشتباهاً پیاده‌رو نام گرفته، از آن خود می‌کنند. وقتی عابری ناآگاه اعتراض می‌کند، با پاسخ «پولش را دادم» مواجه می‌شود. پول را به چه کسی داده‌ای؟ جوابی در کار نیست. بالاخره کسب‌وکار است و همه باید سود ببرند؛ به‌جز عابر پیاده.

یکی دیگر از مالکان پیاده‌رو سازندگان ملک هستند. آنها حتی حق دارند از قبل تا بعد ساخت کلاً پیاده‌رو را از آن خود کنند و حتی این مالکیت را با فنس مرزکشی کنند و عابر پیاده را به وسط خیابان هدایت کنند.

اگر جایی هم این نوع اشتغال‌زایی از پیاده‌رو شکل نگیرد، حتماً کاربری دیگری برای آن پیدا می‌شود: پارکینگ. موتور و خودروهایی که ترافیک و ازدحام خیابان‌ها پیدا کردن جای پارک را برایشان سخت کرده، به‌راحتی وارد پیاده‌رو می‌شوند. این‌هم کاربری مناسبی برای راحتی موتورها؛ نه‌تنها تردد، بلکه پارک کردن در هر نقطه‌ای که دلشان بخواهد.

گاهی حتی تردد عابران پیاده، حرکت موتورها را در پیاده‌رو «مختل» می‌کند و آنها با گاز دادن، بوق زدن و ایجاد صدا، عابران را از «اشتباهی» که مرتکب شده‌اند، آگاه می‌کنند.

یکی از غایبان همیشگی پیاده‌روها، معلولان هستند. اما چرا؟ برای درک دلیلش کافی است نگاهی به ناهمواری‌ها، پل‌ها و موانع بیندازیم تا ببینیم تردد برای آنها نه‌تنها سخت، که گاهی غیرممکن است. اگر جرئت دارید، چند لحظه با چشمان بسته در پیاده‌رو قدم بزنید تا ناهمواری‌ها شما را نقش زمین کند.

این، روایت پیاده‌روهای شهر ماست؛ شهری که مدیرانش آن را از پشت شیشه خودرو تماشا می‌کنند. جایی که اولویت با خودرو و موتور است و پیاده‌روی، چون نقشی در حرکت این وسایل ندارد، اهمیت چندانی پیدا نمی‌کند.

پس لطفاً در پیاده‌رو، با پیاده رفتن، مزاحم کسب‌وکار، تردد و پارک موتور و ماشین‌ها نشوید.

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید