نرخ مهاجرانی که کانادا را ترک میکنند یا به عبارتی مهاجرت مضاعف به یک کشور ثالث را برمیگزینند، از دهه ۱۹۸۰ تا به امروز به طور پیوسته در حال افزایش بوده است و در این میان، گروههای تازهواردتر شاهد ریزشهای بیشتری هستند.
بر اساس مطالعهای که «موسسه شهروندی کانادا» و «انجمن گردهمایی کانادا» در مورد «میزان ماندگاری مهاجران» انجام داده اند، نشان میدهد که مهاجران تازهوارد «ممکن است مزایای مهاجرت به کانادا را کمتر احساس کنند».
نتیجه این گزارش که روز سهشنبه ۳۱ اکتبر منتشر شد، خطرات ناشی از ناتوانی کانادا در برآورده کردن انتظارات مهاجران تازهوارد را گوشزد میکند. امری که با بالارفتن هزینههای مسکن و اوضاع متلاطم نظام مراقبتهای بهداشتی در کنار وضعیت اشتغال ناقص (یا همان بهکارگیری نیروی کار زیر مقدار بهرهوری اشخاص) و سایر مسائل، بر این پیچیدگی میافزاید.
این گزارش نشان میدهد که چگونه سرخوردگی در میان مهاجران میتواند سطح پیشرفت را در کشوری که به طور مداوم رکوردهای تازهای در افزایش جمعیت به ثبت میرساند، کندتر سازد.
دانیل برنهارد، مدیر اجرایی «موسسه شهروندی کانادا» که در زمینه حمایت از مهاجرت فعالیت دارد در مصاحبهای گفت: «این [آمار] بازتابی از جامعه بزرگتر ما و بازتابی از ناتوانی غیرقابل حلی است که داریم. اینکه مهاجران با خود میگویند که «نه، خیلی ممنون» و به مهاجرت به کشور ثالث فکر میکنند، یک تهدید وجودی برای کامیابی کانادا است.»
برنهارد در ادامه گفت که «باید بیدار شویم و بدانیم که اگر انتظارات را برآورده نسازیم، مردم [کشور] را ترک میکنند؛ و اگر آنها بروند، ما به مشکل برمیخوریم.»
افزایش پذیرش مهاجر عاملی در دفع مهاجران
دولت جاستین ترودو، نخستوزیر کانادا از اهرم مهاجرت برای تامین سریع کمبود نیروی کار استفاده میکند تا از افت اقتصادی جمعیت پیرشونده در این کشور جلوگیری کند. اما رشد بیسابقه جمعیت کانادا در سالهای اخیر به انتقادهای فزایندهای علیه سیاستهای مهاجرتی ترودو منجر شده است.
منتقدان معتقدند که سیاستهای جذب حداکثری مهاجر، معضل کمبود مسکن را تشدید کرده و فشار بیشتری را بر زیرساختها و خدماتی مانند نظام مراقبتهای بهداشتی وارد آورده است.
این گزارش نشان میدهد که نرخ سالانه مهاجرانی که کانادا را در سالهای ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ ترک کردند (به ترتیب به ۱.۱ و ۱.۱۸ درصد)، بالاترین حد در ۲۰ سال گذشته بوده است. این در مقایسه با میانگین سالیانه ۰.۹ درصدی افرادی است که در سالهای بعد از ۱۹۸۲ توانستهاند اقامت دائم خود را دریافت کنند ولی با این وجود کانادا را ترک میکنند.
اگرچه ممکن است این اعداد در ظاهر آنچنان هم قابل توجه به نظر نرسند، اما به نوشته بلومبرگ، رفته رفته جمع میشوند و میتوانند ظرف ۲۵ سال منجر به فرسایش ۲۰ درصدی یا بیشتر از یک گروه ورودی به کانادا شود.
کاهش حمایت عمومی از پذیرش مهاجران بیشتر
براساس نظرسنجی که اوایل این هفته توسط موسسه Environics انجام شده است، حمایت عمومی از سطح بالای پذیرش مهاجر به دلیل نگرانیها در مورد قیمت و در دسترس بودن مسکن رو به کاهش گذاشته است.
این حمایت رو به کاهش، همراه با نارضایتی فزاینده در میان تازه واردان، چالشی جدید برای دولتی خواهد بود که در تلاش است تا در رقابتهای جهانی همچنان به جذب کارگران ماهر ادامه دهد.
به گفته برنهارد، فقدان اشتیاق برای اقامت در کانادا که منجر به مهاجرت دوباره تازه واردان به کشورهای ثالث شده است، باعث ریزش شدید تقاضا برای گرفتن ملیت کانادایی نیز شده است.
در کانادا شمار دارندگان اقامت دائم که در طی ۱۰ سال پس از ورودشان درخواست شهروندی خود را ثبت کردهاند، بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ حدود ۴۰ درصد کاهش یافته است.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید