به گزارش خبرروز، مهدی خرم دل پس از استعفای منوچهر شهسواری در یادداشتی چنین نوشت:
منوچهر شاهسواری مدیرعامل و محمدعلی نجفی رئیس هیات مدیره خانه سینما در حالی استعفایشان را در فاصله کمتر از یک هفته تا انتخابات خانه سینما، به هیات مدیره ارائه دادند که این استعفانامه نه تنها کوچکترین تاثیری در فرآیندهای صنفی نمیتواند داشته باشد، بلکه در گفت و گوی نگارنده با برخی از صنوف سینمایی، به عنوان اقدامی غیرحرفهای تلقی شد. این استعفاء در طول شش سال مدیریت شاهسواری میتوانست رخ داد، آن هم در بزنگاههایی که نقدهای جدی به عملکرد مدیریت خانه سینما وارد میشد و مدیرعامل خانه سینما حتی در قالب یک گفت و گو به این نقدها پاسخ نمیداد، چه رسد به آنکه کوششی برای رفع آنها داشته باشد.
خانه سینما زمانی به مدیرعامل تازه تحویل داده شده بود که اندک زمانی از بازگشایی این نهاد صنفی گذشته بود و اهالی صنف متاثر از حوادثی که منتهی به تعطیلی موقت صنف شده بود، در متحدترین و متشکل ترین وضع خود بودند اما در این شش سال رویهای در پیش گرفته شد که خانه سینما اکنون در متشت ترین شرایط تاریخ خود قرار گرفته است.
مدیریت پیشین خانه سینما مدل مطالبه گری منتقدانه را در پیش گرفته بود که نه تنها در دولت احمدی نژاد، بلکه حتی در دولت روحانی نیز تداوم داشت. نگارنده برخی نامههای ردوبدل شده میان محمد مهدی عسگرپور مدیر عامل وقت خانه سینما و حجت الله ایوبی رئیس وقت سازمان سینمایی را مشاهده کردم که با لحنی جدی شاهد مطالبهگری حقوق صنف بودیم که در موارد متعدد این مطالبات محقق شد. این رویکرد مطالبه گری منتقدانه در مدیریت کنونی جای خود را به مطالبه گری محافظه کارانه داد. در گفتمان مطالبه گری محافظه کارانه، دولت دیگر وظیفه ارائه خدمات به صنف را نداشت، بلکه در حال لطف به صنف بود؛ بنابراین از صنف توقعاتی داشت که غالباً برآورده میشد. بزرگترین خواسته مدیریت دولتی سینما از مدیریت خانه سینما همواره همراهی با تصمیماتش بوده که در این دوره برای نخستین بار شاهد این همراهی محض بودیم.
در همین چارچوب مدیریت خانه سینما در قبال هیچ کدام از تصمیمات مدیران دولت در قبال سینما کوچکترین اعتراضی نکرد؛ از برخورد با سینماگران تا رویه در پیش گرفته شده درباره صدور پروانه ساخت و حضور فیلمها در جشنوارههای بین المللی. مع الاسف حتی در موضوع نامه هشتصد زن که گروه بزرگی از زنان سینما خواستار تشکیل یک کمیته مستقل در مورد آن ذیل خانه سینما شدند، دست رد به سینه زنان سینما زده شد و حتی برای ارتقای امنیت شغلی نیز نه تنها اقدامی انجام نشد، بلکه تا جای ممکن با آن مقابله شد
بی عملی مداوم کار را به جایی رساند که در موارد متعدد یک صنف یا گروهی از صنوف یا حتی گروهی از اهالی سینما خارج از ماهیت صنفی، در قالب بیانیههایی نسبت به مسائل مختلف موضع گیری میکردند که آخرین اعتراضی صنفی مربوط به مدیریت شبکه نمایش خانگی توسط ساترا بود. حقیقتاً اگر هیات مدیره خانه سینما در این زمینه موضع گیری مداوم میکرد، چه گزندی به خانه سینما وارد میشد؟ این بی عملی منجر به آن شده که اهمیت صنف تا آنجا تقلیل یابد که اغلب بزرگان سینما نسبت به فعالیت صنفی اکراه داشته باشند.
در همین زمینه این پرسش پیش روست که مدیریت خانه سینما چگونه صنوف را راهبری کرده که پس از چندین سال هنوز نه صنف آهنگسازان تهیه کنندگان، جلوه های ویژه میدانی، جلوه های ویژه بصری، مدیران تبلیغات، گویندگان، مدرسان سینما، سینماداران و چهره پردازان فاقد شناسه هستند و از حضور در انتخابات خانه سینما و هیات مدیره محرومند؟
حالا خانه سینما از جایگاه قدرتمندی که بعد از بازگشایی در سال ۹۲ داشت تحت مدیریت شاهسواری در ضعیفترین دوران فعالیتش قرار دارد تا عملا مدیران سینمایی هیچ مخالفت صنفی را مقابل تصمیمات عجیب این روزهایشان نبینند.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید