رفتن به ناکجا آباد …

به گزارش خبرروز، بهرام سلمانی فیلمساز و منتقد شیرازی در یادداشتی پیرامون فیلم سینمایی مهاجران آورده است:
فیلم مهاجران فقط یک ایده است ، آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد …
مهاجران تشویش بزرگ ذهن همه ما ایرانی هاست.
مهاجران را بعنوان فیلم موفق نمی دانم ولی بعنوان یک تجربه ی نودرسینمای ایران با موئلفه های تجربه گرایی می دانم.
امروزه اینقدر دلیل وجود دارد که دیگر شما از کسی نمی پرسی؟ چرا مهاجرت می کنی ؟
بهرام سلمانی فیلمساز ومنتقد سینما بعد از دیدن فیلم مهاجران گفت : من مهاجران را بعنوان فیلم موفق نمی دانم ولی بعنوان یک تجربه ی نودرسینمای ایران با موئلفه های تجربه گرایی ( با محتوای کلی مهاجرت، بدون دیالوگ ، گفتگو، داستان وقصه های رایج درسینما ، نماد گونه و بشدت تکنیکال (در فرم ، میزانس ها ، اعمال و رفتار بازیگرها وبازی های غلوشده تئاتری) با تصاویر و قاب بندی ها عکس گونه واستفاده ابزاری از نور با تدوین خاص و تکنیکی که گاها با تصاویر تکراری وخسته کننده روبرو خواهید شد) قابل قبول وبرای اهالی سینما قابل دیدن است.
این فیلم ، فیلم موفقی برای گیشه نمی باشد ولی برای اهالی سینما قابل دیدن است.
همانگونه که گفتم این فیلم شاید فیلم موفقی با توجه به مئولفه های موفقیت ( گیشه ، عام پسند بودن ، قابل درک بودن برای همگان ، داستان وقصه ، پی رنگ ، فضا سازی و زیبای های بصری برای مخاطب های سینما رو…) نباشد ولی فیلمی است قابل دفاع در حوزه سینمای تجربی ایران با نگاهی کاملا تکنیکال وایده گونه …
فیلم مهاجران فقط یک ایده است ، آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد …
فیلم مهاجران فقط یک ایده است و کارگردان خیلی زیبا وحساب شده با تدوین خاص این ایداه را تبدیل به یک فیلم بلند کرده است . آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد …
وقتی به کلیت فیلم نگاه می کنیم متوجه حضور کارگردان در جای جای فیلم می شویم از نور و صدا گرفته تا تصویر وقاب بندی ها وحتی بازی بازیگرها که بعضی جاها از نگاه آنها میشه فهمید که منتظر دستورات و برنامه های کارگردان هستند
مهاجران در دل خود خورده قصه های دارد که نماد آدمهای تمام دنیاست ولی بیشتر که به عمق فیلم توجه می کنی ، متوجه ادمهای دور بر خودمان می شویم آدمهای که در حال حاضر با کوچکترین اتفاق فکر فرار و مهاجرت به هر طریقی از این سرزمین را دارند و مهاجرت را تنها راه ممکن می داند. آدمهای که در قامت و شخصیت های مختلف اجتماعی ساک های خود را بسته اند وهر لحضه آماده اند تا با استفاده از روزنه ی امیدی وبدون دلیل از سرزمین مادری خود بروند .
امروزه اینقدر دلیل وجود دارد که دیگر شما از کسی نمی پرسی چرا مهاجرت ؟ و اگر کسی قصد رفتن وهجرت به سرزمینی دیگری داشته باشد او را تشویق به رفتن می کنی و او خود آئینه شماست برای رفتن از این سرزمین با تمام مصائب ومشکلات مهاجرت و حتی مهم نیست چه پیش آید.
برگردیم به کارگردان اثر ؛ مسعود احمدی را از اوایل دهه نود باهمراهی امین پرس که ازبچه های قدیمی تاتر شیراز است می شناسم . آدمی که همیشه در حال کش مکش برای به نتیجه رساندن و ثابت کردن آثار وخلق اثر با نگاه و ایده های خاص خود است وجنگ با اصحاب اداری و ممیزی اداره ارشاد برای دریافت حق و حقوق ذاتی هنری و انسانی خودش.
او که علم ودانش هنری خوبی دارد واز آن بهره می برد ، پر کار ، مثل کارخانه تولیدی، هر روز در حال نوشتن ، تولید تئاتر ، فیلم برداری برای دیگران ، و فیلم سازی است؛ آدمی با ظاهری آرام و ساده ولی در درونش همچون آثارش مثل دریای ناآرام ، متلاطم ، شکست ناپذیر و تلاشگر است . ( نمونه خود فیلم مهاجران ) این جنگ درون را در همین فیلم مهاجران ، می شود به عینه دید و این مبارزه ملال آور ، زمان بر ، وگذشتن از همه چیز را قشنگ و زیبا کارگردانی می کند تا جایی که از سالن نمایش خسته می روی ولی در درونت دنیای دیگر از هنر وتچربه و دریچه ای دیگر از سینما برای مخاطب حرفه ای باز می کند که می شود سینما را جور دیگری دید ، ساخت وبعنوان یک محصول عرضه کرد .
فیلم مهاجران تشویش بزرگ ذهن همه ما ایرانیهاست . ذهنی که نمی داند وپریشان وسردرگم در خیال و وهم ماندن ونماندن برای بقا وادامه زندگی در وطن و داشته های خود دست و پنچه نرم می کند و همین پریشان احوالی و گاها پوچ بودن خود آغازی است برای رفتن از جسم ، ذهن وخاک و یک زندگی ایده آل وتجربه رفتن به جایی به جای اینجا…
مهاجران در ذهن مخاطب دریچه ای باز می کند به نام جنگیدن برای بقا و زندگی کردن و در اخر نمی گویید که مهاجرت به هر قیمتی درست است یا غلط .

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید