مصطفی شریفی، متولد سال ۱۳۶۶، باستانشناس و تحصیلکرده رشته باستانشناسی از دانشگاه آزاد سوادکوه (لیسانس، ورودی ۱۳۸۴)، دانشگاه سیستان و بلوچستان (ارشد) و دانشجوی سال آخر مقطع دکتری دانشگاه مازندران بود. او طی سالهای گذشته مدیریت پایگاه میراث جهانی باغ عباسآباد بهشهر را بر عهده داشت و با تلاشهای بیوقفه خود، نقش مهمی در حفظ این اثر جهانی ایفا کرد.
شریفی در سال ۱۴۰۱ با چالشی بزرگ روبهرو شد؛ زمانی که شهرداری بهشهر درخواست الحاق باغ عباسآباد به حریم شهری را مطرح کرد. این تصمیم میتوانست آینده این میراث جهانی را به خطر اندازد و حتی به نابودی آن منجر شود. او با جدیت در برابر این خواسته ایستادگی کرد و اگرچه در ابتدا تلاشهایش به نتیجه نرسید و شهرداری موفق به الحاق باغ به حریم شهری شد، اما شریفی دست از تلاش برنداشت. پس از تغییر دولت در سال ۱۴۰۳، او بار دیگر با پیگیریهای مستمر، رسانهای کردن موضوع و مکاتبات گسترده، توانست با همراهی وزیر جدید میراث فرهنگی این باغ را از الحاق به حریم شهری نجات دهد و جایگاه جهانی آن را حفظ کند. این دستاورد، یکی از بزرگترین یادگارهای او در عرصه میراث فرهنگی کشور بود.
مصطفی شریفی برای حفاظت از باغ جهانی عباسآباد تصمیم گرفت آنچه بر این باغ گذشته را رسانهای کند. او و همکارانش از عصر ایران خواسته بودند تا در این مسیر آنها را همراهی کند. حاصل این ملاقات دو گزارش بود که اولین گزارش باعث شد تا مسیر پرونده الحاق باغ عباسآباد به شهر بهشهر تغییر ناگهانی کند. شریفی تا آخرین لحظه برای حفظ و دفاع از باغ عباس آباد جنگید و هرگز کوتاه نیامد. دو گزارش را میتوانید در انتهای همین گزارش خبری ببینید.
شریفی که با حس وطندوستی و تعهد به ارزشهای تاریخی فعالیت میکرد، در طول سالها سوابق درخشانی در پژوهشهای میدانی و کاوشهای باستانی از جمله در گوهرتپه، یاقوتتپه، کردستان، کرمانشاه، همدان (هگمتانه) و خراسان داشت. او همچنین پروندههای ثبت آثار باستانی متعددی را برای مازندران، بهشهر و دیگر نقاط ایران تهیه کرد و در ساماندهی پایگاه عباسآباد و رفع آشوبهای مدیریتی آن نقشی کلیدی ایفا نمود.
دغدغه همیشگی شریفی، مدیریت حرفهای و شایسته باغ عباسآباد بر اساس ضوابط یونسکو بود. او آرزو داشت طرح مدیریت یکپارچه و جامعی را برای این مجموعه پیادهسازی کند و از این که این اثر جهانی گاهی بهعنوان “پارک جنگلی” شناخته میشد، ابراز ناراحتی میکرد. او در تلاش بود تا با تشکیل هیئتی امنا متشکل از متخصصان، مسائل را بهصورت زیربنایی حل کند. با این حال، درگیریهای او تنها به شهرداری محدود نبود؛ فرمانداری بهشهر و برخی دستگاههای محلی نیز از جمله موانعی بودند که با نگاه منفعتطلبانه به این میراث جهانی چشم داشتند.
مصطفی شریفی در عمر کوتاه خود، با ازخودگذشتگی و تعهد مثالزدنی، از جان و دل برای حفظ میراث فرهنگی ایران مایه گذاشت. دوستان و نزدیکان او از صداقت، پاکی و تلاش بیوقفهاش سخن میگویند و امیدوارند زحمات او برای تاریخ و فرهنگ این سرزمین قدر دانسته شود. روحش شاد و یادش گرامی باد.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید