تعجب نکنید اینجا نه آبادان است و نه خرمشهر و نه حتی مسجدسلیمان یا اهواز ؛ اینجا شهرک امام در شهر تبریز است . شهرک امامی که بعد از جنگ میزبان خوزستانی های خونگرم بود ، صدای عزاداران عرب زبان خوزستانی را از تبریز؛ قلب آذربایجان می شنوید.
صدایی به وسعت خوزستان ولی در دل و قلب آذربایجان ،
این خوزستانی های ساکن تبریز در شهرک امام با گذشت چهار دهه خوزستانی کوچکی در شهر تبریز تشکیل داده اند.
با آن حال و هوا ولی دلبسته به آذربایجان با اصالتی خوزستانی ،
پیرو و جوان حسینیه مهاجرین تبریز در تکاپوی استقبال ماه محرم هستند.
یکی از سنت های خوزستانی های خونگرم در دهه اول محرم ، نواختن سنج و دمام این مناطق است که از سابقه ای طولانی برخورداراست.
سنج و دمام و بوق آهنگی حماسی را خلق می کند و ضمن اینکه عزاداران را به سوی محل برپایی هیات های عزادار فرا می خواند، در حرکت دسته های عزادار سینه زن و زنجیر زن انسجام خاصی ایجاد می کند.
خوزستانی ها در شب های دهه اول ماه محرم به سینه زنی و نوحه خوانی در مدح سالار شهیدان (ع) و یاران باوفای ایشام می پردازند. اما اینجا نوحه و سینه زنی کاملا متفاوت است و از شور و حالی دیگر برخوردار است.
اعراب خوزستان با نوحه خوانی بوشهری و سینه زنی “واحد” به سوگواری می پردازند.
تعدادی از افراد در دسته ها با سنج زنی و دَمام زنی (یکی از آلات موسیقی جنوبی)، فضایی متفاوت را به وجود می آورند. عزاداری این منطقه بازدن دمام و سنج از مناطق دیگر متفاوت می شود تعداد نوازندگان فرد می باشد یعنی گاهی ۵ یا ۷ و یا ۹ نفر می شوند و شخصی به نام ” اشکون “در جلوی بقیه ایستاده و بقیه در کنار او می ایستند. آن ها با نت های خاص این روز با هم هماهنگ شده و می نوازند.
| دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید | |||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
بدون نظر! اولین نفر باشید